Τρίτη 23 Ιανουαρίου 2018

Ιστορική στιγμή: Εντοπίστηκαν τα οστά δύο Ελλήνων πεσόντων στο Αλβανικό μέτωπο!!

Οι εργασίες για την εκταφή των οστών των Ελλήνων πεσόντων στo αλβανικό μέτωπο ξεκίνησαν σήμερα, δύο μήνες μετά τη σχετική συμφωνία του Nίκου Κοτζιά με τον Αλβανό ομόλογό του στην Κρήτη.

Tα πρώτα λείψανα των Ελλήνων πεσόντων στο αλβανικό μέτωπο ήρθαν το πρωί στο φως μετά την έναρξη των επίσημων εργασιών για την εκταφή των οστών τους.


Οι εργασίες άρχισαν σήμερα, παρουσία της μικτής ελληνο-αλβανικής επιτροπής, πλησίον του διατηρητέου νεκροταφείου από το 1941, στο σημείο Ντραγκότ του νομού Τεπελενίου, όπου στεγάζονται τα οστά περίπου 80 Ελλήνων πεσόντων, μετά τη σχετική άδεια που έδωσε η αλβανική κυβέρνηση.

Παρούσα στην έναρξη των εργασιών ήταν και η πρέσβης της Ελλάδας στα Τίρανα, Ελένη Σουρανή, που χαρακτήρισε ιστορική στιγμή την εκταφή των οστών, καθώς όπως πρόκειται για τους τελευταίους άταφους πεσόντες του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου.

"Στις διαπραγματεύσεις της Κρήτης τον παρελθόντα Νοέμβριο συζητήθηκε και το χρονίζον ζήτημα των κοιμητηρίων για τους Έλληνες πεσόντες. Συμφωνήθηκαν και σήμερα εφαρμόζονται, βάσει συγκεκριμένου χρονοδιαγράμματος, βήματα για την πλήρη εφαρμογή της συναφούς συμφωνίας, ώστε το πρωτίστως ανθρωπιστικό αυτό ζήτημα να διευθετηθεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Χαιρετίζουμε την ανταπόκριση της αλβανικής κυβέρνησης στο ιστορικά δίκαιο αυτό αίτημα, που αποδεικνύει ότι ο διάλογος και η συνεργασία σε πνεύμα εποικοδομητικό και χωρίς αγκυλώσεις μπορεί να οδηγήσει στην επίλυση διαφορών και τη δημιουργία θετικών προοπτικών για τις σχέσεις μεταξύ των χωρών της περιοχής μας και των λαών τους.

Το Υπουργείο Εξωτερικών θα συνεχίσει να εργάζεται με υπευθυνότητα και σοβαρότητα για τη διασφάλιση των εθνικών μας συμφερόντων, καλλιεργώντας κανόνες καλής γειτονίας και όρους διαλόγου, με γνώμονα την οικοδόμηση του κοινού ευρωπαϊκού μέλλοντος που αξίζει στην περιοχή μας." αναφέρει σε ανακοίνωσή του το ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών.




Πηγή: http://www.sport24.gr

Δευτέρα 22 Ιανουαρίου 2018

Oι πρωταγωνιστές του Μακεδονικού Αγώνα! Γνωστοί και άγνωστοι Μακεδονομάχοι!


Από την ίδρυση της Εξαρχίας στην εξέγερση του Ίλιντεν - Το κομβικό σημείο του Μακεδονικού Αγώνα: ο θάνατος του Παύλου Μελά - Αγωνιστές από την υπόλοιπη Ελλάδα, αλλά και γηγενείς Μακεδονομάχοι  που έδωσαν τη ζωή τους για τη Μακεδονία

Το Μακεδονικό ζήτημα, εξακολουθεί να δεσπόζει στην επικαιρότητα. Σήμερα, ημέρα του μεγάλου παμμακεδονικού συλλαλητηρίου στη Θεσσαλονική, σκεφτήκαμε να αναφερθούμε σε ορισμένους, από τους χιλιάδες Μακεδονομάχους. Κάποιους γνωστούς, κάποιους λιγότερο γνωστούς και κάποιους σχετικά άγνωστους.


Είναι ένας ελάχιστος φόρος τιμής για όλους εκείνους που αγωνίστηκαν για μια ελεύθερη, ελληνική Μακεδονία. Μερικοί έχασαν τη ζωή τους, άλλοι τραυματίστηκαν. Και πολλοί από αυτούς που βγήκαν αλώβητοι από τις μάχες με τους Τούρκους και τους Βούλγαρους, πήραν μέρος στους Βαλκανικούς Πολέμους, ακόμα και τη Μικρασιατική εκστρατεία. Χωρίς καμία ουσιαστική ανταμοιβή, πολεμώντας μόνο για τις αξίες, τα ιδανικά τους και την Ελλάδα …

Τα γεγονότα ως την εξέγερση του Ίλιντεν 

Το 1870, ιδρύθηκε η βουλγαρική Εξαρχία, η αυτοκέφαλη βουλγαρική Εκκλησία δηλαδή. Το γεγονός αυτό, σήμανε την αρχή του ελληνοβουλγαρικού ανταγωνισμού για τον έλεγχο των επισκοπών στις περιοχές της Μακεδονίας και της Θράκης. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο, κήρυξε το 1872 την Εξαρχία σχισματική. Η ανάδειξη του πανσλαβισμού σε βασικό άξονα της ρωσικής πολιτικής, είχε σαν αποτέλεσμα με τη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου (1878), τη δημιουργία μιας «μεγάλης Βουλγαρίας»

Κάνουμε εδώ μια παρένθεση, για να αναφέρουμε ότι οι ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες της Βουλγαρίας, είχαν αρχίσει να καλλιεργούνται από την Πανσλαβιστική Οργάνωση, πρώτη επίσημη εκδήλωση της οποίας ήταν το Α’ πανσλαβιστικό συνέδριο στην Πράγα, το 1848.
Ένας από τους σπουδαιότερους παράγοντες της οργάνωσης αυτής, ήταν ο Ρώσος κόμης Ιγνάτιεφ, διπλωμάτης, γόνος αριστοκρατικής οικογένειας.

Θεωρείται ο ιθύνων νους της Συνθήκης. Μετά την υπογραφή της Συνθήκης του Αγίου Στεφάνου, είπε στους Βουλγάρους: «Τώρα ας πάνε κολυμπώντας οι Έλληνες στην Κωνσταντινούπολη»!

Οι αντιδράσεις που προκλήθηκαν από τη δημιουργία της «μεγάλης Βουλγαρίας», είχαν ως αποτέλεσμα στο Συνέδριο του Βερολίνου (13 Ιουλίου 1878) που ακολούθησε, να γίνει επανακαθαρισμός των συνόρων. Ωστόσο, το θέμα της Μακεδονίας, άρχισε να απασχολεί την ευρωπαϊκή διπλωματία, η οποία ως τότε, μάλλον το αγνοούσε.

Οι Βούλγαροι, το 1885 κατέλαβαν πραξικοπηματικά την Ανατολική Ρωμυλία ενώ παράλληλα άρχισαν να ιδρύουν επισκοπές και εξαρχικά σχολεία στη Μακεδονία. Από ελληνικής πλευράς, στη Δυτική Μακεδονία, άρχισαν να λειτουργούν από το 1871 ελληνικά σχολεία . Ιδιαίτερα σημαντικό, ήταν το ιστορικό Γυμνάσιο Τσοτυλίου (Κοζάνης), το οποίο θεμελιώθηκε τον Μάιο του 1873.

Το 1894, ιδρύθηκε στην Αθήνα η «Εθνική Εταιρεία», από αξιωματικούς του Στρατού, με σκοπό, ανάμεσα στους άλλους, τη διάσωση του υπόδουλου ελληνισμού της Μακεδονίας. Έτσι, το 1896, συγκροτήθηκαν αντάρτικα σώματα (Βερβέρη, Παπαδήμου, Βελέντζα, Σαράντη, Γκρούτα), που κατευθύνθηκαν προς τη Μακεδονία.

Ένας από τους θρυλικούς Μακεδονομάχους, ο πρώτος που έχασε τη ζωή του στον αγώνα για τη Μακεδονία, ήταν ο Αθανάσιος Μπρούφας (1850 – 1896), που σκοτώθηκε μετά από προδοσία των Βουλγάρων, σε μάχη με τους Τούρκους στο Μορίχοβο.



Η ατυχής έκβαση του ελληνοτουρκικού πολέμου το 1897, είχε σαν αποτέλεσμα τον περιορισμό της δραστηριότητας από ελληνικής πλευράς στη Μακεδονία. Άλλωστε και πριν, το επίσημο κράτος δεν υιοθετούσε αλλά και δεν απαγόρευε τις αποστολές στη Μακεδονία.

Όμως οι Βούλγαροι αποθρασύνθηκαν. Άγριες επιθέσεις των κομιτατζήδων σε πολλά χωριά της Μακεδονίας, αναγκάζουν ελληνικούς πληθυσμούς να προσχωρήσουν στη βουλγαρική Εξαρχία.
Η εξέγερση του Ίλιντεν (21/7/1903), παρά την τελική της αποτυχία, είχε σαν αποτέλεσμα, Έλληνες κάτοικοι χωριών όπως τα Άλωνα και το Κρατερό, να γίνουν στόχος των τουρκικών στρατευμάτων αλλά και ατάκτων που είχαν σταλεί στην περιοχή για να επιβάλλουν την τάξη με κάθε τρόπο.

Παράλληλα, πολλά χωριά που είχαν παραμείνει πιστά στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, αποτέλεσαν τους πρώτους στόχους των Εξαρχικών. Ο ηρωικός θάνατος του Παύλου Μελά (13 Οκτωβρίου 1904), όπως αναφέραμε και σε σχετικό άρθρο μας στο protothema. gr (15/10/2017) είχε σαν αποτέλεσμα την εθνική αφύπνιση και τη συγκρότηση ένοπλων σωμάτων, που πολέμησαν εναντίον Βουλγάρων και Τούρκων στη Μακεδονία. Επικεφαλής τους, ήταν τόσο αξιωματικοί από την «Παλαιά Ελλάδα» όσο και ντόπιοι, γηγενείς οπλαρχηγοί.
Έδωσαν τη ζωή τους για τη Μακεδονία

Στον Μακεδονικό Αγώνα, πήραν μέρος χιλιάδες.

Σύμφωνα με τους επίσημους πίνακες των Μακεδομάχων  έχασαν τη ζωή τους:
i) Αξιωματικοί αρχηγοί Σωμάτων    10
ii) Ιδιώτες αρχηγοί Σωμάτων             5
iii) Οπλαρχηγοί  Α΄ Τάξεως                  17
iv) Οπλαρχηγοί Β’ Τάξεως                   12
v) Ομαδάρχες                                       25
vi) Οπλίτες                                            315

Σύνολο                                                     -----
                                                                 384
Οι αξιωματικοί που πήραν μέρος στον Μακεδονικό Αγώνα, ήταν πενήντα. Οι δέκα από αυτούς έχασαν τη ζωή τους. Εκτός από τον Παύλο Μελά, οι υπόλοιποι ήταν.
i) Ανθυπολοχαγός Σαραντέλος ή Τέλος Αγαπηνός (καπετάνιος Άγρας).
 Καταγόταν από τους Γαργαλιάνους της Μεσσηνίας.
Γεννήθηκε το 1881. Το 1901, αποφοίτησε από τη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων με τον βαθμό του Ανθυπολοχαγού Πεζικού. Το 1906, απογοητευμένος από την αδράνεια της στρατιωτικής ζωής στην Ελλάδα, πέρασε τα σύνορα και επικεφαλής μικρού ένοπλου σώματος, έδρασε στο Βέρμιο, αλλά, κυρίως, στην περιοχή της λίμνης των Γιαννιτσών την οποία εκκαθάρισε από τους κομιτατζήδες.

Προσβλήθηκε από ελονοσία και επρόκειτο να επιστρέψει στην Ελλάδα. Αναμένοντας τον αντικαταστάτη του Δουμπιώτη επιχείρησε να προσεταιριστεί τα βουλγαρικά σώματα των Κασάσεφ και Ζλατάν με τους οποίους δεν είχε συγκρουστεί. Ζήτησε να συνεννοηθεί μαζί τους σε ουδέτερο έδαφος και πήγε μάλιστα στον τόπο των συζητήσεων μόνο με ένα οπλίτη. Καλόπιστα, παρέδωσε τον ατομικό του οπλισμού, όπως και του συνοδού του, στους κομιτατζήδες. Αυτοί τους αιχμαλώτισαν, τους περιέφεραν στα χωριά της περιοχής και στη συνέχεια τους κρέμασαν σ’ ένα δέντρο ανάμεσα στα χωριά Τέχοβο (σημ. Καρυδιά) και Βλάδο (σημ. Άγρας), στις 8 Ιουνίου 1907. Και η άνανδρη εκτέλεση του Τέλου Αγαπηνού έδωσε νέα ώθηση στον μακεδονικό αγώνα.

ii)  Ανθυπολοχαγός Βλαχάκης Αντώνιος (Νάκης Λίτσας).
Γεννήθηκε το 1874 στο Γύθειο Λακωνίας. Εγκατέλειψε τις σπουδές του και έγινε στρατιωτικός. Το 1897, τραυματίστηκε βαριά στη μάχη του Δομοκού.

Το 1905, ζήτησε άδεια για να μεταβεί στο Παρίσι και να τελειοποιήσει τις στρατιωτικές του σπουδές. Ωστόσο πήγε στη Μακεδονία και από την περιοχή του Βοΐου που ήταν το ορμητήριο του, πραγματοποίησε επιθέσεις εναντίον των κομιτατζήδων στη Σταρίτσανη και το Έζερετς. Για καλύτερη οργάνωση του αγώνα, ήρθε στην Αθήνα και επέστρεψε στη Μακεδονία με τον Λεωνίδα Πετροπουλάκη και 75 άνδρες.

Στις 7 Μαΐου 1906, σε συμπλοκή με τους κομιτατζήδες στο χωριό Οσνίτσανη (σημ. Καστανόφυτο της Φλώρινας) τραυματίστηκαν θανάσιμα και οι δύο.
iii) Ανθυπολοχαγός Λυμπερόπουλος Μαρίνος (καπετάν Κρόμπας), από την Ιθώμη της Μεσσηνίας. Γεννήθηκε το 1875. Έδρασε στην περιοχή του Μορίχοβου και έφθασε ως το Μοναστήρι. Έγινε φόβος και τρόμος των Βούλγαρων κομιτατζήδων. Η δράση του θορύβησε και
τους Τούρκους, που κινήθηκαν εναντίον του και τον περικύκλωσαν. Στις 7 Νοεμβρίου 1905, σκοτώθηκε στο χωριό Πετάλινο (σημ.ανήκει στη FYROM).
iv)  Λοχαγός Μωραΐτης Μιχαήλ (καπετάν Κόδρος), από την Αθήνα. Γεννήθηκε το 1856. Πήρε μέρος στον πόλεμο του 1897. Την άνοιξη του 1905, επικεφαλής σώματος 40 ανδρών, πέρασε στη Μακεδονία. Στις 16 Μαΐου 1905, συνέτριψε μεγάλη δύναμη κομιτατζήδων έξω από την Καστανερή. Δυο μέρες αργότερα, περικυκλώθηκε από μεγάλη δύναμη Τούρκων και σκοτώθηκε μαζί με τους περισσότερους άνδρες του.
v) Ανθυπολοχαγός Τσοτάκος Νικόλαος (καπετάν Γέρμας). Γεννήθηκε στη Γέρμα Λακωνίας το 1874, απ’ όπου πήρε και το ψευδώνυμό του. Ως Ανθυπολοχαγός, με ένα σώμα 45 επίλεκτων ανδρών, κυρίως από τη Λακωνία, στις 7 Ιουνίου 1907 πέρασε στη Μακεδονία όπου ανέπτυξε έντονη δράση προστασίας των ελληνικών πληθυσμών. Έπεσε όμως θύμα προδοσίας. Περικυκλώθηκε από 2.000 Τούρκους και έπεσε ηρωικά μαχόμενος (16/7/1907) στη θέση Καλογερικό. Μόλις τρεις από τους άνδρες του σκοτώθηκαν.
vi)  Ανθυπολοχαγός Παπαδάς Ζαχαρίας (καπετάν Φούφας) από τον Άγιο Πέτρο Αρκαδίας. Γεννήθηκε το 1876. Στη Δυτική Μακεδονία, πέρασε το 1906. Έδρασε στην ευρύτερη περιοχή Βιτσίου – Φλώρινας – Περιστερίου. Τον Μάρτιο του 1906, εισέβαλε στην περιοχή των Κορεστίων, όπου απέκρουσε τουρκική επίθεση 250 ανδρών. Τον Ιούλιο του 1906, επέστρεψε στην Ελλάδα. Στις 10 Απριλίου 1907, επικεφαλής 35 ανδρών, πέρασε πάλι στη Μακεδονία. Τη νύχτα της 7ης προς 8η Μαΐου 1907, επιτέθηκε εναντίον Βούλγαρων κομιτατζήδων στο Παλαιοχώρι (σημ. Φούφας). Στη μάχη που ακολούθησε, έχασε τη ζωή του, μαζί με 4 άνδρες του.


vii) Ανθυπίλαρχος Πραντούνας Χρήστος (καπετάν Καψάλης). Ο πατέρας του, ναξιώτικης καταγωγής, ήταν ειρηνοδίκης στα Λεχαινά Ηλείας, όπου γεννήθηκε το 1873 ο Χρήστος Πραντούνας. Παππούς της μητέρας του, ήταν ο Μεσολογγίτης ήρωας του 1821, Χρήστος Καψάλης. Σπούδασε δυο χρόνια στην Ιατρική και το 1893 κατατάχθηκε εθελοντικά στο ιππικό. Ως λοχίας, διακρίθηκε στον πόλεμο του 1897. Το 1901, μετά από φοίτησή του σε στρατιωτική Σχολή, αποφοίτησε ως Ανθυπίλαρχος. Δεινός ιππέας, άριστος ξιφομάχος και σκοπευτής, χορευτής, αθλητής αλλά και καλλιτέχνης (ζωγράφος κλπ), ήταν περιζήτητος στους αριστοκρατικούς κύκλους της Αθήνας. Τα εγκατέλειψε όμως όλα για τη Μακεδονία. Του ανατέθηκε η πλέον επικίνδυνη αποστολή, της εκκαθάρισης της λίμνης των Γιαννιτσών από τους κομιτατζήδες. Στις 28 Απριλίου 1906, έδωσε σκληρή μάχη εναντίον επταπλάσιων εχθρών πάνω σε πλάβες (βάρκες). Πολεμούσε όρθιος, παρά τις προτροπές των συντρόφων του να προστατευτεί. Μια σφαίρα τον βρήκε στο μέτωπο. Τα τελευταία του λόγια ήταν «Ζήτω η Μεγάλη Ελλάς».
iix) Ανθυπολοχαγός Φραγκόπουλος Σπυρίδων (καπετάν Ζόγρας). Γεννήθηκε στη Ζάκυνθο το 1879. Καταγόταν από ονομαστή βυζαντινή οικογένεια. Σκοτώθηκε στα Λειβάδια του όρους Πάικο, στις 18/5/1905.
ix) Υπολοχαγός Παπαδόπουλος Γεώργιος (καπετάν Νικηφόρος Β’). Δυστυχώς βρήκαμε ελάχιστα στοιχεία γι’ αυτόν. Καταγόταν από τη Βράχα Αιτωλοακαρνανίας. Σκοτώθηκε στο Πέτροβο στις 22/6/1907.
x) Παύλος Κύρου. Σλαβόφωνος μακεδονομάχος από το Ανταρτικό της Φλώρινας. Από το 1881 ως το 1897, βρέθηκε στην Αθήνα, όπου ήρθε σε επαφή με Μακεδόνες πολιτικούς, όπως ο Στέφανος Δραγούμης. Επέστρεψε στη Μακεδονία και δεν ενέδωσε στις πιέσεις των Εξαρχικών να τον προσεταιριστούν. Συνεργάστηκε με τον καπετάν Κώττα, τον Ι. Καραβίτη, τον Γ. Τσόντο, τον Ν. Καλομενόπουλο, τον Γ. Κατεχάκη και τον Ε. Σκουντρή. Σκοτώθηκε στο χωριό Τρίγωνο της Φλώρινας, στις 13 Νοεμβρίου 1906, καθώς έπεσε σε ενέδρα οθωμανικού αποσπάσματος.
xi) Ευάγγελος Νάτσης (Γεωργίου) ή Στρεμπενιώτης. Καταγόταν από τα Ασπρόγεια της Φλώρινας. Γεννήθηκε το 1876. Πήρε μέρος στον πόλεμο του 1897. Αρχικά, συνεργαζόταν με το βουλγαρικό κομιτάτο, ωστόσο η συνάντησή του με τον Γερμανό Καραβαγγέλη τον έκανε ν’ αλλάξει στάση. Το 1901, ήταν επικεφαλής σώματος 12 ανδρών. Τον Ιούνιο του 1903, ηγήθηκε ομάδας από Κρητικούς και Μακεδόνες. Μετά την εξέγερση του Ίλιντεν, πρόβαλε σθεναρή αντίσταση εναντίον των κομιτατζήδων. Στις 12/5/1904, επιστρέφοντας από το Μοναστήρι, έπεσε σε ενέδρα Βούλγαρων μεταξύ Αετού και Ασπρογείων και σκοτώθηκε.


xii) Καπετάν Κώττας (Κωνσταντίνος Χρήστου). Ένας από τους πιο ξακουστούς μακεδονομάχους. Γεννήθηκε στη Ρούλια της Φλώρινας (σημ. Κώτας) το 1863. Υπήρξε πρόκριτος της κοινότητας και πρόεδρός της από το 1893 ως το 1896. Έκανε διάφορα επαγγέλματα. Ήταν σλαβόφωνος και έδειχνε μηδενική ανοχή προς τους Τούρκους μπέηδες, πολλοί από τους οποίους υπήρξαν θύματά του. Αρχικά βρέθηκε να πολεμά στο πλευρό των Εξαρχικών. Η αποτυχημένη δολοφονική απόπειρα εναντίον του από τους Πετρόφ και Τσακαλάροφ, το 1901 και η γνωριμία του με τον Γερμανό Καραβαγγέλη το 1902, είχε σαν αποτέλεσμα να στραφεί εναντίον των Τούρκων και των κομιτατζήδων. Τον Αύγουστο του 1902, με υπαρχηγούς τους Σ. Παρασκευαΐδη, Π. Κύρου και Δ. Νταλίπη, ξεκίνησε τη δράση του. Σημείωσε μεγάλες νίκες επί των τούρκων στον Λευκώνα, το Πισοδέρι και τον Άγιο Γερμανό. Από τον Ιανουάριο του 1904, συνεργάστηκε με Έλληνες αξιωματικούς που είχαν έρθει στη Μακεδονία. Στις 9 Ιουνίου 1904 συνελήφθη από τους Τούρκους στη Ρούλια και απαγχονίστηκε στο Μοναστήρι, παρά τις προσπάθειες για την απελευθέρωσή του.
xiii)   Δημήτριος Γκογκολάκης. Καταγόταν  από το Μητρούσι Σερρών, απ’ όπου πήρε και το προσωνύμιο «Μητρούσης». Από το 1904, εντάχθηκε στο Σώμα του Χαλκιδικιώτη οπλαρχηγού Γιαγκλή. Η δολοφονία της γυναίκας του και του παιδιού τους από κομιτατζήδες το 1906, τον συγκλόνισε. Με τους άνδρες του, σκότωσε 30 κομιτατζήδες. Στις αρχές του 1907 φυγαδεύτηκε στην Αθήνα, όπου γνωρίστηκε και με τον διάδοχο Κωνσταντίνο. Την άνοιξη του 1907 επέστρεψε στις Σέρρες, συγκροτώντας μικρό ένοπλο σώμα. Στις 13 Ιουλίου 1907, κυνηγώντας τον κομιτατζή Τάσκα στη συνοικία Καμενίκια των Σερρών, περικυκλώθηκε με 4 άνδρες του (τον ανιψιό του Μιχαήλ Ουζούνη, τον Ιωάννη Ούρδα και τους λοχίες Θεόδωρος Τουρλεντέ από τη Μεγαλόπολη και Νικόλαο Παναγιώτου από το Αγρίνιο) από την Οθωμανική στρατιωτική δύναμη της φρουράς Σερρών και εκατοντάδες ατάκτους. Ο Μητρούσης προσποιήθηκε ότι θα παραδοθεί και σκότωσε τον Αστυνομικό Διευθυντή Σερρών. Στη μάχη που ακολούθησε, συνελήφθησαν οι Ούρδας και Παναγιώτου οι οποίοι αργότερα εκτελέστηκαν. Ο Μητρούσης με τους άλλους δύο, κλείστηκαν στο καμπαναριό της εκκλησίας της Ευαγγελίστριας. Σκότωσαν πολλούς Οθωμανούς, αλλά και ο Θ. Τουρλεντές έχασε τη ζωή του. Ο Μητρούσης με τον Ουζούνη πολέμησαν ώσπου τους τελείωσαν οι σφαίρες. Με την τελευταία σφαίρα ο Μητρούσης σκότωσε τον ανιψιό του και στη συνέχεια αυτοκτόνησε με μαχαίρι για να μην συλληφθεί…

Με τον ηρωικό και τραγικό θάνατο του Δημήτρη Γκογκολάκη, κλείνουμε εδώ το αφιέρωμά μας σε μερικούς από τους Μακεδονομάχους που έδωσαν τη ζωή τους για τη Μακεδονία. Εκείνοι έκαναν το χρέος τους, αυτό που θεωρούσαν καθήκον προς την πατρίδα. Και αναμφισβήτητα η Μακεδονία και η Ελλάδα τους οφείλουν πολλά…

Πηγές:
«Αφανείς Γηγενείς Μακεδονομάχοι 1903 – 1913», επιμέλεια Ιάκωβος Λ. Μιχαηλίδης, Κωνσταντίνος Σ. Παπανικολάου, Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών 2008
Γιώτα Γ. Σφυρή, «Το Έπος του Μακεδονικού Αγώνα 1904 – 1908, Κρήτες και Μανιάτες Μακεδονομάχοι», εκδόσεις Βεργίνα, 2009

Πηγή: http://www.protothema.gr

Σάββατο 20 Ιανουαρίου 2018

Ἔστι μὲν οὖν Ἑλλὰς καὶ ἡ Μακεδονία




Γράφει ο Θεοφάνης Θ. Γκατζής 
 Οικονομολόγος- Διεθνολόγος, Αρθρογράφος
ΜSc Σχεδιασμός και Ανάπτυξη Τουρισμού και Πολιτισμού


Mε αφορμή το δεσπόζον ζήτημα της ονομασίας της γειτονικής χώρας των Σκοπίων θα προβώ στη διατύπωση ορισμένων σκέψεών μου. Οι σκέψεις αυτές διανθίστηκαν το τελευταίο χρονικό διάστημα αρχικά από το ουτοπικό και κατόπιν από το ρεαλιστικό στοιχείο. Αρχικά, επηρεασμένος από τα μηνύματα που εκπέμπονται τις ημέρες των Χριστουγέννων και συνδέονται, μεταξύ άλλων, με την αδελφοσύνη και την ειρηνική συνύπαρξη μεταξύ των λαών οι σκέψεις που με κατέκλυσαν ήταν οι εξής: Aς συμφωνήσει, σκέφτηκα, η ελληνική κυβέρνηση να αποδοθεί παράγωγο της λέξης Μακεδονίας στη γείτονο χώρα των Σκοπίων, καθότι η συντριπτική πλειοψηφία του λαού αυτού μεγάλωσε με αυτό το όνομα, αρκεί στη συνθήκη που θα υπογράψουν να αποδεχτούν ρητά ότι είναι Σλάβοι, που εγκαταστάθηκαν στα εδάφη που διαβιούν από τον 7ο αιώνα μ.χ. και δε συνδέονται με τους αρχαίους Μακεδόνες- εξάλλου ο πρώτος Πρόεδρος των Σκοπιών Κίρο Γκλιγκόροφ είχε αναφέρει επί λέξει ότι οι Σκοπιανοί είναι Σλάβοι και δε διαθέτουν καμία σχέση με τον Μέγα Αλέξανδρο- να κατεδαφίσουν τα αγάλματά που συνδέονται με την ιστορία της αρχαίας Μακεδονίας και ευρίσκονται σε κεντρικές πλατείες και δρόμους της πόλης των Σκοπίων, καθώς και να διαβεβαιώσουν ότι δε διαθέτουν αλυτρωτικές βλέψεις στην περιοχή της Μακεδονίας.

Κατόπιν, όμως, σκέφτηκα ότι, όλα αυτά, είναι ουτοπικά για να είναι αληθινά. Έτσι, ακόμη και αν η κυβέρνηση των Σκοπίων αποδεχτεί τους όρους της συνθήκης που προανέφερα ποιος μας διαβεβαιώνει ότι μια μελλοντική κυβέρνηση των Σκοπίων, επί παραδείγματι σε είκοσι χρόνια από τώρα, όμοια ιδεολογικά και σε πρακτικές με την εθνικιστική κυβέρνηση του πρώην Πρωθυπουργού Γκρουέφσκι, δεν θα αμφισβητήσει τη συμφωνία και θα διεκδικεί τα εδάφη της Μακεδονίας (όπως ο Πρόεδρος της Τουρκίας Ερντογάν αμφισβητεί τη συνθήκη της Λωζάνης) της Μακεδονίας λέγοντας ότι ονομαζόμαστε Μακεδονία και κατά συνέπεια να θέσουν θέμα διεκδίκησης των εδαφών της ελληνικής Μακεδονίας.

Ως εκ τούτου υπερίσχυσε η ρεαλιστική σκέψη που εδράζεται στο γεγονός ότι για να αποφύγουμε μελλοντικές περιπέτειες επιβάλλεται η ελληνική πλευρά να μην αποδεχτεί το όνομα Μακεδονία είτε κάποιο παράγωγό τoυ, διότι θα είναι ολέθριο λάθος. Το όνομα που επιβάλλεται να αντιπροτείνει είναι, είτε Βαρντάρσκα -που ήταν η ονομασία της περιοχής των Σκόπιων μέχρι το 1941, και υφίσταται σε γραμματόσημο που κυκλοφόρησε το 1940 καθώς και σε χάρτη της Γιουγκοσλαβίας το 1937- είτε κάποιο άλλο όνομα, όπως για παράδειγμα Κεντρική Βαλκανική Δημοκρατία. Η μετονομασία της Βαρντάρσκα σε Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας πραγματοποιήθηκε το 1944 από το στρατάρχη Τίτο. Επομένως, επιβάλλεται, επ’ ουδενί, να μην αποδεχτεί η ελληνική κυβέρνηση να λάβει το όνομα Μακεδονία ή παράγωγό του η γειτονική χώρα. Αυτό θα πρέπει να είναι το ελάχιστο χρέος προς τους χιλιάδες προγόνους μας που πότισαν με το αίμα τους τα χώματα της Μακεδονίας για να την απελευθερώσουν από τις ξένες δυνάμεις. Ένας από αυτούς ήταν και ο προπάππους μου, Γκατζής Ιωάννης που θυσιάστηκε στη μάχη του Κιλκίς- Λαχανά με τους Βουλγάρους (19-21 Ιουνίου 1913) αφήνοντας πίσω του δύο ορφανά, ένα εξ αυτών σε νηπιακή ηλικία και το άλλο γεννηθέντα 45 ημερών προ του θανάτου του!

Επίσης, αξίζει να επισημάνουμε την επίκαιρη φράση του αρχαίου Έλληνα ιστορικού, φιλοσόφου και γεωγράφου Στράβων στο έργο του "Γεωγραφικά (Ζ' 9)" «Ἔστι μὲν οὖν Ἑλλὰς καὶ ἡ Μακεδονία» που σημαίνει «Είναι λοιπόν Ελλάδα και η Μακεδονία». Εν κατακλείδι, είναι πρέπον οι Έλληνες και οι Ελληνίδες να παρευρεθούν στο συλλαλητήριο αυτής της Κυριακής, στη Θεσσαλονίκη και στο συλλαλητήριο της 4ης Φεβρουαρίου στην Αθήνα για να διατρανώσουν ότι η Μακεδονία είναι μία και ελληνική και ότι το όνομά της δε χαρίζεται!



Το γνωρίζατε; Ελληνική πυραμίδα 4.000 ετών σε φυσικό ακρωτήριο της νήσου Κέρου!







Μια μοναδική πυραμίδα κατασκευάστηκε πριν από τουλάχιστον 4.000 χρόνια, σκαλίζοντας την επιφάνεια του Δασκαλειού, του αρχαίου φυσικού ακρωτηρίου της νήσου Κέρου. Οι αρχαίοι κατασκευαστές το διαμόρφωσαν σε επίπεδα, τα οποία κάλυψαν με 1.000 τόνους ειδικής εισαγόμενης αστραφτερής πέτρας για να δώσουν την εμφάνιση μιας τεράστιας βαθμιδωτής πυραμίδας, η οποία ανυψωνόταν στο Αιγαίο, σχηματίζοντας την πιο επιβλητική ανθρωπογενή δομή σε όλο το αρχιπέλαγος των Κυκλάδων.


Κάτω από την επιφάνεια αυτώ των επιπέδων υπήρχε ένα συγκρότημα αποστραγγιστικών σηράγγων.

Σύμφωνα με τους αρχαιολόγους από τρεις διαφορετικές χώρες, που συμμετέχουν σε μια εν εξελίξει ανασκαφή, το συγκρότημα αποστραγγιστικών σηράγγων κατασκευάστηκε 1.000 χρόνια πριν από τις διάσημες υδραυλικές εγκαταστάσεις του Μινωικού παλατιού της Κνωσού, ενώ υπάρχουν ίχνη εξελιγμένης μεταλλουργίας. Αυτά τα στοιχεία δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα της εφημερίδας Guardian, όπου κάνει λόγο για μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα ανασκαφή που φέρνει συνεχώς νέα εντυπωσιακά ευρήματα. Το δημοσίευμα συνεχίζει δίνοντας στοιχεία για την περιοχή:

Το Δασκαλειό, μικρή βραχονησίδα σήμερα δίπλα στην Κέρο με την οποία πριν από 4.500 χρόνια ενωνόταν με ένα μικρό πέρασμα και το νησί που την 3η χιλιετία π.Χ., ήταν ένα σημαντικότατο ιερό όπου πραγματοποιούνταν σύνθετες τελετουργίες. Ο Λόρδος Ρένφριου, συνδιευθυντής των ανασκαφών, ιδρυτικός διευθυντής του Ινστιτούτου Αρχαιολογικών Ερευνών ΜακΝτόναλντ του Cambridge κι ένας από τους πιο διακεκριμένους αρχαιολόγους και ερευνητές στον κόσμο, έχει δηλώσει ότι η Κέρος αποτελεί το «αρχαιότερο νησιωτικό ιερό στον κόσμο». Μάλιστα, στη συνέντευξη που έδωσε στις αρχές Σεπτεμβρίου στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, με αφορμή τα ογδοεικοστά του γενέθλια, είχε πει μεταξύ άλλων: «Υπάρχουν κι άλλα νησιωτικά ιερά στον κόσμο, αλλά κανένα δεν είναι τόσο παλιό όσο της Κέρου».



Σε παλαιότερες ανασκαφές που διεξήγαγε στην Κέρο η Εφορεία Αρχαιοτήτων Κυκλάδων, σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ και το Ινστιτούτο Κύπρου, έφεραν στην επιφάνεια χιλιάδες μαρμάρινα κυκλαδικά ειδώλια, που είχαν σκόπιμα σπάσει αλλού και τα οποία έφεραν στο νησί. Σύμφωνα με το δημοσίευμα, η κατασκευή, αλλά και η συντήρηση του οικισμού, θα πρέπει να έγινε με κοινοτική προσπάθεια. Οι εγκαταλειμμένες σήμερα πλαγιές του Δασκαλειού ήταν κάποτε καλυμμένες με κτίρια και κατασκευές, γεγονός που υποδηλώνει ότι πριν από 4.500 χρόνια ήταν ένα από τα πιο πυκνοκατοικημένα μέρη των Κυκλάδων, παρόλο που το μέρος δεν ήταν αυτάρκες σε τρόφιμα και πρώτες ύλες, που έπρεπε να εισάγουν από αλλού.

Οι πρώτες ενδείξεις μεταλλοτεχνίας ανακαλύφθηκαν πριν από 10 χρόνια, ενώ τα νεότερα ευρήματα έφεραν στην επιφάνεια δυο εργαστήρια γεμάτα από υπολείμματα μετάλλων και αντικείμενα, όπως ένα μολύβδινο τσεκούρι, ένα καλούπι για χάλκινα μαχαίρια και δεκάδες κεραμικά θραύσματα από μεταλλουργικό εξοπλισμό, συμπεριλαμβανομένου ενός στομίου φυσητήρα. Αργότερα, στο τέλος της προηγούμενης ανασκαφικής περιόδου, βρέθηκε ένας άθικτος πήλινος φούρνος. Σύμφωνα με τον συνδιευθυντή των ανασκαφών Μάικλ Μπόιντ, από το Πανεπιστήμιο του Cambridge, η μεταλλουργική τεχνογνωσία ήταν προφανώς συγκεντρωμένη στο Δασκαλειό, σε μια εποχή όπου η πρόσβαση τόσο σε δεξιότητες όσο και σε πρώτη ύλη ήταν πολύ περιορισμένες, κάνοντας παράλληλα λόγο για ευρήματα που συνδέονται με τις απαρχές της αστικοποίησης.



Τα πυραμιδωτά επίπεδα θα έλαμπαν στον ελληνικό ήλιο, ορατά από πολύ μακριά, καθώς ήταν καλυμμένα με άσπρο μάρμαρο από τη Νάξο, που βρίσκεται 10 χιλιόμετρα μακριά. Το συγκρότημα αποστραγγιστικών σηράγγων ανακαλύφθηκε όταν οι αρχαιολόγοι ερεύνησαν μια επιβλητική σκάλα στα χαμηλότερα επίπεδα, ενώ ερευνάται για το αν πρόκειται για γλυκό νερό ή λύματα.

Πηγή: https://www.pentapostagma.gr

Παρασκευή 19 Ιανουαρίου 2018

Οι μυστηριώδεις σπηλιές των Μάγιας: Στο φως το μεγαλύτερο υποθαλάσσιο δίκτυο σπηλαίων στον κόσμο!!




Μια ομάδα δυτών ανακάλυψε υποθαλάσσια σπήλαια στο ανατολικό Μεξικό - Με μήκος 347 χιλιομέτρων είναι το μεγαλύτερο δίκτυο στον πλανήτη



Ομάδα δυτών εξερεύνησε δίκτυο υποθαλάσσιων καναλιών στο ανατολικό Μεξικό ανακαλύπτοντας αυτό που πιστεύεται ότι είναι το μεγαλύτερο δίκτυο λιμναίων σπηλαίων του πλανήτη, μήκους 347 χιλιομέτρων, μία ανακάλυψη που μπορεί να ρίξει φως στις έρευνες για τον αρχαίο πολιτισμό των Μάγιας. Μέσα στο δίκτυο σπηλαίων υπάρχουν απομεινάρια του αρχαίου πολιτισμού, κάτι που καθιστά τις έρευνες ιδιαιτέρως σημαντικές.


Το Gran Acuifero Maya (GAM), ένα πρόγραμμα που είναι αφιερωμένο στην μελέτη και τη διαφύλαξη των υπόγειων υδάτων της χερσονήσου του Γιουκατάν, ανακοίνωσε ότι το σπήλαιο αποκαλύφθηκε έπειτα από πολύμηνη εξερεύνηση δικτύου υπόγειων καναλιών, κοντά στο θέρετρο του Tulum.


Ο διευθυντής του προγράμματος και αρχαιολόγος-δύτης Guillermo de Anda χαρακτήρισε "εκπληκτική" την ανακάλυψη και δήλωσε ότι θα βοηθήσει στην κατανόηση της ανάπτυξης του πλούσιου πολιτισμού της περιοχής, στον οποίο κυριάρχησε ο πολιτισμός των Μάγια πριν από την ισπανική κατάκτηση.



Η χερσόνησος του Γιουκατάν είναι γεμάτη με μνημειακά ερείπια του πολιτισμού των Μάγια, οι πόλεις των οποίων είναι τοποθετημένες σε ένα τεράστιο δίκτυο δολινών που συνδέονται με υπόγεια ύδατα και είναι γνωστές ως cenotes. Ορισμένες είχαν μεγάλη θρησκευτική αξία για τους Μάγιας, απόγονοι των οποίων συνεχίζουν να κατοικούν στην περιοχή.

Το Γιουκατάν είναι γνωστό ως η περιοχή στην οποία ο πολιτισμός των Μάγια έφτασε στην ακμή του. Σε αυτή την πολιτεία βρίσκονται οι αρχαιολογικοί χώροι Τσιτσέν Ιτζά, Ιζαμάλ, Μοτούλ, Μαγιαπάν και Εκ Μπαλάμ.

Μετά την κατάκτηση από τους Ισπανούς, η χερσόνησος του Γιουκάταν ανήκε στο Capitanía General de Yucatán. Μετά την απελευθέρωση από τους Ισπανούς και την διάσπαση της Μεξικανικής Αυτοκρατορίας το 1823, το Γιουκατάν ανήκε στην πρώτη δημοκρατία του Μεξικού, η οποία προσαρτήθηκε οικειοθελώς στις Ηνωμένες Πολιτείες του Μεξικού.

Το 1841, λόγω πολιτισμικών διαφορών αποσχίστηκε και σχημάτισε τη Δημοκρατία του Γιουκατάν, η οποία έγινε ξανά μέλος του Μεξικού το 1848.

Το Γιουκατάν τελικά χωρίστηκε στα τρία, πρώτα το Καμπέτσε (1858, επίσημα 1863) και μετά η Κιντάνα Ρόο (1902).

Σήμερα, θεωρείται η ασφαλέστερη πολιτεία του Μεξικού.
Πηγή: news247.gr

Τρίτη 9 Ιανουαρίου 2018

Ρωσία: Μόνο 2,5 εκατομμύρια Ρώσοι πήγαν στην εκκλησία τα Χριστούγεννα!


Περίπου 2,5 εκατομμύρια άτομα (ή ποσοστό μικρότερο του 2% του πληθυσμού) παρέστη στις χριστουγεννιάτικες λειτουργίες που τελέσθηκαν σε όλη την ρωσική επικράτεια κατά την ημέρα των Χριστουγέννων (τα οποία εορτάζονται στην Ρωσία και σε μια σειρά άλλες χώρες την 7η Ιανουαρίου σύμφωνα με το παλιό ημερολόγιο), μετέδωσε το ρωσικό πρακτορείο Interfax επικαλούμενο τις δηλώσεις της επίσημης εκπροσώπου του ρωσικού υπουργείου Εσωτερικών Ιρίνα Βολκ.


«Κατά την διάρκεια της νύχτας της 6ης προς την 7η Ιανουαρίου , σε περισσότερα από 5.700 κατοικημένα σημεία τελέσθηκαν 11.000 χριστουγεννιάτικες λειτουργίες στις οποίες παρέστησαν περισσότερα από 2,5 εκατομμύρια άτομα» δήλωσε η Βολκ, προσθέτοντας ότι την τήρηση της τάξης στους ναούς, τις εκκλησίες και στις μονές διασφάλισαν περισσότεροι από 50.000 αστυνομικοί, 3.800 στρατιωτικοί και μέλη της Ρωσικής Εθνικής Φρουράς, 3.500 φρουροί ιδιωτικών εταιρειών ασφάλειας, 10.000 πολιτοφύλακες και περισσότεροι από 5.400 κοζάκοι.

Η εφημερίδα «Νόβιε Ιζβέστια» (που έχει ιδρυθεί την δεκαετία του 1990 μετά από αποχώρηση συντακτών της από την γνωστή εφημερίδα «Ιζβέστια»), σε άρθρο της, επικαλούμενη τα επίσημα αυτά στοιχεία, επισημαίνει ότι τα 2,5 εκατομμύρια άτομα που παρέστησαν στην χριστουγεννιάτικη λειτουργία αποτελούν ένα ποσοστό μικρότερο του 2% του πληθυσμού των 147 εκατομμυρίων κατοίκων (σύμφωνα με τα στοιχεία του 2017). Αναλύοντας μάλιστα την προσέλευση αυτή γράφει ότι ουσιαστικά ένας στους 50 Ρώσους πολίτες πήγαν στην εκκλησία την ημέρα των Χριστουγέννων.
Η στατιστική είναι εύγλωττη γράφει η εφημερίδα καθώς επιβεβαιώνει τα συμπεράσματα και τις παρατηρήσεις των κοινωνιολόγων τα οποία λένε ότι παρά την έντονη θρησκευτική προπαγανδιστική δραστηριότητα, τη συμμετοχή των πρώτων προσώπων του κράτους στις διάφορες θρησκευτικές εκδηλώσεις, η Ρωσία παραμένει χώρα άθεων.

Πράγματι, ένα μέρος των «παθητικών» άθεων μερικές φορές συμμετέχει στις θρησκευτικές τελετές (Πάσχα, βάπτισμα των παιδιών, στις κηδείες) αλλά όχι συστηματικά, κατά περίσταση, χωρίς να υπεισέρχεται σε λεπτομέρειες της θείας λειτουργίας, των θρησκευτικών διδαχών και μυστηρίων. Στην ουσία γράφει η εφημερίδα ο κόσμος αυτός δεν αποτελεί τμήμα της Εκκλησίας.

Χαρακτηριστικό είναι, όπως γράφει η εφημερίδα, ότι ο αριθμός των Ορθοδόξων πολιτών δεν αυξάνεται.

Σύμφωνα μάλιστα με δημοσκόπηση που πραγματοποίησε το Εθνικό Κέντρο Μελέτης της Κοινής Γνώμης (VICIOM) το 2006, μόνο το 9% των ερωτηθέντων, που είχαν δηλώσει ότι είναι Ορθόδοξοι, συμμετείχαν σε όλες τις θρησκευτικές εκδηλώσεις και στην εκκλησιαστική ζωή. Σύμφωνα με την δημοσκόπηση που είχε πραγματοποιήσει το Ίδρυμα « Κοινή Γνώμη» (Obsestvennoe Mnenye) στο διάστημα Ιανουαρίου Φεβρουαρίου του 2010, μόνο το 4% των Ρώσων Ορθοδόξων πηγαίνει συστηματικά στην εκκλησία.

«Αυτή την στιγμή βρισκόμαστε στο 2018... και οι αριθμοί αυτών που πηγαίνουν στην εκκλησία μειώθηκαν μέσα σε διάστημα οκτώ ετών από το 4% στο 2%!» και «αυτό συμβαίνει παρότι δημιουργούνται νέες εκκλησίες, αναπαλαιώνονται οι παλιές και παρατηρείται μια ενεργός θρησκευτική προπαγάνδα στην τηλεόραση και τα ΜΜΕ», γράφει η Νόβιγιε Ιζβέστια.

Μπορεί όμως να εμπιστευθεί κανείς τους αριθμούς αυτούς; (διερωτάται η εφημερίδα). Πράγματι στην Ρωσία (σε σχέση με την Γερμανία για παράδειγμα) δεν υπάρχουν επίσημα στατιστικά στοιχεία για τον αριθμό των μελών που έχουν οι θρησκευτικές οργανώσεις, καθώς ο νόμος απαγορεύει να ζητείται από τους πολίτες να δηλώνουν το θρήσκευμα στο οποίο πιστεύουν. Κατ αυτόν τον τρόπο για το πόσο θρήσκοι είναι οι Ρώσοι και σε ποιο θρησκευτικό δόγμα ανήκουν, μπορεί να κρίνει κανείς μόνο με βάση τις δημοσκοπήσεις που πραγματοποιούνται και τα όσα δηλώνουν οι εκπρόσωποι της εκκλησίας οι οποίοι συχνά παρουσιάζουν το επιθυμητό ως πραγματικό.

Υπό τα φως της πραγματικότητας αυτής τα στατιστικά στοιχεία του ρωσικού Υπουργείου Εσωτερικών για το πόσοι πραγματικά επισκέφθηκαν τις εκκλησίες αξίζουν προσοχής. Σε κάθε περίπτωση γράφει η ρωσική εφημερίδα, η ρωσική αστυνομία φοβούμενη τις τρομοκρατικές ενέργειες, έμαθε να υπολογίζει τον αριθμό των ατόμων που συμμετέχουν στις μαζικές εκδηλώσεις. Και για τον ίδιο λόγο, ο αριθμός των πιστών που πηγαίνουν στην εκκλησία καθορίζει και τον αριθμό των αστυνομικών δυνάμεων που διατίθενται για την τήρηση της τάξεως.

Επιπλέον, επισημαίνει η εφημερίδα, η επισκεψιμότητα των εκκλησιών τις ημέρες των μεγάλων εορτών δεν είναι ο μοναδικός δείκτης που υποδηλώνει το πόσο θρήσκος είναι ο κόσμος. Εάν όμως στα σοβαρά ρωτούσαμε του Ρώσους πολίτες πόσοι από αυτούς, δεν γιόρτασαν το Νέο Έτος με βάση τον νέο Ημερολόγιο ( δηλαδή την 1η Ιανουαρίου και όχι την 13η Ιανουαρίου) …σίγουρα θα είχαμε ένα πολύ μικρό αριθμό «αληθινά πιστών».